Me një postim prekës dhe thellësisht personal, zyrtarja e lartë greke, Dora Bakojanis i dha lamtumirën shoqes së saj të fëmijërisë Antonia (Bubou) Papadomanolaki, e cila vdiq mëngjesin e sotëm në spital, në moshën 69-vjeçare, duke shkaktuar pikëllim në Chania. “Kemi bërë gjithçka bashkë, kemi ndarë gjithçka. Revolucionet, lufta me baballarët tanë – dhe le t’i adhurojmë – sekretet tona, ankthet tona, shpresat dhe ëndrrat tona”, thotë zonja Bakojanis, e cila, siç shkruan ajo, “është si të futet një jetë e tërë në një paragraf? Si mund të flasësh se sa me fat kam qenë që të kam gjithë jetën dhe për refuzimin që duhet të pranoj që gjysma ime po largohet?” ” Udhët të mbarë Bubu im, askush për mua nuk do të mund ta mbulojë mungesën tënde”, vëren ajo.
Boubou Papadomanolaki lindi në Chania në vitin 1953. Ajo ishte e bija e Michalis Botonakis, mik i ngushtë i Konstantinos Mitsotakis që nga viti 1942, filolog dhe mësues i shkollës së mesme dhe studioi filologji franceze në Selanik. Në të kaluarën ka qenë mbikëqyrëse në PPC Chania, ndërsa ka qenë gazetare për shumë vite në “Kyrykas Chania” dhe drejtoreshë në KEK Idea. Anëtar aktiv i gjimnazit grek, anëtar i KEDKE, anëtar aktiv i Bashkisë Vukolia dhe anëtar i shoqatës letrare Chrysostomos.
Ajo ishte shoqja e dashur, e fëmijërisë dhe e pandashme e Dora Bakojanis, ndërsa në vitin 2018 Dora dhe mbesa e saj, Doraki, pagëzuan mbesën e saj.
Detaje postimi i Dora Bakojanis:
Bubu, ti ishe 6 muajshe dhe unë isha në bark kur nëna ime donte të kishte një vajzë si ju. Që atëherë, Bubu im, bëmë gjithçka bashkë, ndamë gjithçka. Revolucionet, lufta me baballarët tanë – dhe le t’i adhurojmë ata – sekretet tona, ankthet tona, shpresat dhe ëndrrat tona. Të njëjtat shije, të njëjtat parime, të njëjtat vlera. Si ta vendosni një jetë të tërë në një paragraf? Si të flas për sa me fat kam qenë që të kam gjithë jetën dhe për refuzimin tim për të pranuar që gjysma ime po largohet?
Gjithmonë kam besuar se nuk ka asgjë më të shenjtë se miqësia, sepse ti i zgjedh miqtë dhe ata ty. Ti ishe mbështetja ime e përjetshme për mua. Kur isha poshtë, ti ishe gjithmonë aty, në gëzimet pranë meje. Ju me forcën tuaj, karakterin tuaj shpërthyes, të qeshurën dhe çiltërsinë tuaj, vendosmërinë dhe bujarinë tuaj. Bujarë në çdo gjë, të mira materiale, emocione, por mbi të gjitha dashuria që i dhatë me bujari të gjithëve. Nuk pate kohë ta përgëzoje Antoninë, më duket se tashmë të ngjan.
Udhët të mbarë Bubu ime, askush për mua nuk do të mund ta kompensojë mungesën tënde. nm
